Οι ευρωκράτες και η «βόμβα»

Του Νότη Παπαδόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 13 Ιουλίου 2010

       ΤΟ ΝΕΟ Ασφαλιστικό είναι πλέον νόμος του κράτους και θα αρχίσει σύντομα να επηρεάζει τη ζωή όλων μας. Είναι μάλιστα το πρώτο ουσιαστικά νομοθέτημα που ψήφισε η κυβέρνηση για να συμμορφωθεί με το μνημόνιο της τρόικας. Αν και κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο για την εκταμίευση των πρώτων δισεκατομμυρίων που χρειαζόταν η Ελλάδα για να μη χρεοκοπήσει, πρέπει να γίνει σαφές, πρώτον, ότι το μνημόνιο δεν είναι ευαγγέλιο, και δεύτερον, ότι σε αυτό υπάρχουν συνταγές των Βρυξελλών που δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Παραδείγματος χάριν, η εμμονή των κοινοτικών για κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα με στόχο τη μείωση των τιμών των ελληνικών προϊόντων και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δείχνει την άγνοια λειτουργίας της καρτελοποιημένης ελληνικής αγοράς αλλά και την αδιαφορία των Βρυξελλών για το τι πραγματικά συμβαίνει στην ελληνική οικονομία.
         Ωστόσο, το πιο τρανταχτό παράδειγμα μιας κοινοτικής γραφειοκρατίας που ζει σε γυάλινο πύργο είναι η πράσινη βίβλος για το Ασφαλιστικό, την οποία παρουσίασε η Κομισιόν και προτείνει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ακόμη και πάνω από τα 70. Δείχνει ανάγλυφα ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών βλέπουν το δέντρο- τη γιγάντωση της δημοσιονομικής δαπάνης για τις χώρες-μέλη από την αύξηση του προσδόκιμου ζωής-, χάνουν όμως το δάσος: τη συνεχώς αυξανόμενη ανεργία των νέων που φτάνει σήμερα τα 22 εκατομμύρια σε όλη την Ευρώπη και η οποία με τις μειωμένες προσδοκίες για ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια είναι βέβαιο ότι θα εκτιναχτεί σε πρωτοφανή ύψη.

         Αντί όμως οι κοινοτικοί να αναζητήσουν μία διέξοδο για την πραγματική κοινωνική βόμβα, που είναι η αδυναμία εκατομμυρίων νέων ανθρώπων με σπουδές και προσόντα να μπουν στην αγορά εργασίας, προτείνουν την παραμονή στη δουλειά 70ρηδων, οι οποίοι αντικειμενικά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες και τις δεξιότητες που απαιτούν οι περισσότερες δουλειές. Μια τέτοια μυωπική οπτική δείχνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να πάψει να κάνει το καλό παιδί στις Βρυξέλλες και- όπως ο κ. Παπανδρέου κινήθηκε για μια εκστρατεία κατά των κερδοσκόπων και των διεθνών οίκων και δικαιώθηκε από τις εξελίξειςνα πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να διαπραγματευτεί σκληρά για την έξοδο από την κρίση.

H γεωστρατηγική του μνημονίου

05/07/2010

          Tου Γιάννη Σιδέρη
      Αυτό το καλοκαίρι δεν δείχνει να έχει την μεθυστική απαντοχή τόσων προηγούμενων. Μάλλον δυσοίωνα μηνύματα μας φέρνει. Διαβάσαμε τις τρομοκρατικές προβλέψεις της έκθεσης των αναλυτών του Iνστιτούτου Stratfor. Οι τύποι δεν είναι τυχαίοι, έχουν υπηρετήσει σε γραφεία και διαδρόμους υπηρεσιών όπως στο State Department, η CIA, το Συμβούλιο Ασφαλείας κ.λ.π. και ξέρουν τι λένε και γιατί.
      Τι μας λένε κοντολογίς: ότι θεωρούν τη χρεοκοπία βέβαιη «η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει μέσα στην επόμενη τριετία, θα σημειωθεί εσωτερική κατάρρευση και θα υπάρξουν κοινωνικές εκρήξεις με βίαιες πρακτικές». Θεωρούν επίσης ότι είναι ζήτημα χρόνου οι Ευρωπαίοι να γυρίσουν την πλάτη τους στην Ελλάδα... «Το μόνο ζήτημα είναι το πότε και όχι το αν οι Ευρωπαίοι θα τραβήξουν την πρίζα από την Ελλάδα- πολύ πιθανόν με την πρώτη ευκαιρία, όταν η Ελλάδα δεν θα αποτελεί κίνδυνο για την υπόλοιπη Ευρώπη. Σε αυτό το σημείο, χωρίς πρόσβαση στο διεθνές κεφάλαιο ή σε χρήματα στήριξης, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την πλήρη κατάρρευση του πολιτικού ελέγχου και κοινωνική βία, που παρόμοιά της δεν έχει συμβεί από την εποχή της χούντας».
     Τo κακό είναι ότι δεν σταματούν εδώ. Γίνονται και μάντεις κακών για το Αιγαίο, θεωρώντας το όχι απλά ζωτικό, αλλά ταυτόσημο με την ύπαρξη της Ελλάδας. Γράφουν: «Το ερώτημα για την Ελλάδα, είναι αν θα μπορέσει να αποδεχθεί τη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου. Αλλά κι αυτό δεν είναι στο χέρι της και εξαρτάται από τη στρατηγική που θα υιοθετήσει η Τουρκία. Η Τουρκία είναι ανερχόμενη γεωπολιτική δύναμη που σκοπεύει να εξαπλώσει τη δύναμή της στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο. Το ερώτημα είναι τώρα αν η Τουρκία θα επικεντρώσει τους σκοπούς της στο Αιγαίο ή αντ΄ αυτού θα είναι πρόθυμη να κάνει μια συμφωνία με την Ελλάδα, προκειμένου να επικεντρωθεί σε άλλα συμφέροντα (…) και χωρίς έλεγχο του Αιγαίου απλώς δεν υπάρχει Ελλάδα».

    Αυτά τα ωμά και απολύτως λογικά, σύντροφοι. Ανεξαρτήτως αν οι τύποι εξυπηρετούν δόλιες υπερατλαντικές σκοπιμότητες με όσα γράφουν, ανεξαρτήτως αν μας διαμηνύουν και μας προσκαλούν να προσδεθούμε περαιτέρω στον, για δεκαετίες, υπερατλαντικό μας πάτρωνα, ανεξαρτήτως εάν προετοιμάζουν το έδαφος για «λύσεις» στο Αιγαίο χωρίς εμάς και εις βάρος μας, έχουν με το μέρος τους την ιστορία: Οι μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές στην πορεία των κρατών ευνοούνται, εάν δεν πηγάζουν, από την ξαφνική και βίαιη οικονομική τους κατάρρευση. Μας συνέβη ξανά πριν εκατό και κάτι χρόνια, και το 1897 το πληρώσαμε ακριβά...
       Κάτι θα έπρεπε να ξέρουμε από αυτά, αν όχι εμείς, τουλάχιστον τα… καμάρια μας - όλων των κυβερνήσεων - που τα ψηφίζαμε και τα στέλναμε στην Βουλή για να μας ξαναθέσουν υπό διεθνή επιτροπεία και τους πόρους της πατρίδας υπό διεθνή εκμετάλλευση… Αλλωστε κάτι τέτοιο δεν μας συμβούλευαν, όχι μόνο τα γερμανικά και αγγλικά ταμπλοιντ, αλλά και κάποιοι από τους πολιτικούς τους; Να πουλήσουμε λέει ό, τι έχουμε και δεν έχουμε για να σωθούμε (πχ. Δημόσιες επιχειρήσεις αλλά και νησιά - ειδικά τα νησιά… το θυμάστε;).
Ναι αυτό το καλοκαίρι δεν έχει την ανεμελιά αλλοτινών καρών. Κάποια δυσοίωνα μηνύματα μας φέρνει.
ΥΓ. Δεν κινδυνολογώ και δεν με έπιασε η μαύρη απελπισία. Εντάξει θα φτωχύνουμε για να έρθουμε στα ίσα μας. Ομως πολλά γεωστρατηγικά παιχνίδια ίσως παιχτούν μέσα στην εποχή του μνημονίου… Καλού κακού ας έχουμε το νου μας - όσοι από μας δεν ενστερνιζόμαστε την λογική του …μπάτε (ξένοι) σκύλοι, αλέστε...

Οικογενειακός καπιταλισμός

06/07/2010

του Τάσου Τέλλογλου

Τις τελευταίες μέρες όχι λίγα ΜΜΕ, επισημαίνουν ότι το κράτος «στραγγαλίζει» την υγιή ιδιωτική επιχειρηματικότητα της χώρας. Η κυρίαρχη αφήγηση είναι ότι όλα πήγαιναν καλά στις επιχειρήσεις αυτής της χώρας έως ότου συσσωρεύτηκε το τεράστιο δημόσιο χρέος και το κράτος έπνιξε την ανάπτυξη. Με αφορμή αυτή την παρατήρηση προσπάθησα να θυμηθώ μερικές από τις μεγαλύτερες «υγιείς» επιχειρήσεις της χώρας και σχεδόν πάντα ανακάλυπτα επιχειρήσεις που οι γιοί διαδέχθηκαν τους μπαμπάδες, απλά επειδή ήταν γιοί, στις οποίες δεν ισχύει καμία απολύτως αρχή εταιρικής διακυβέρνησης, από εκείνες που γνωρίζουμε στον πολιτισμένο κόσμο και στις οποίες η μειοψηφία των μετόχων αντιμετωπίζονται σαν παρείσακτοι.         Οι ιδιωτικές αυτές επιχειρήσεις στη συντριπτική τους πλειοψηφία και εξ’ αιτίας του οικογενειακού τους χαρακτήρα σπάνια δουλεύουν με μεγαλύτερη διαφάνεια από το κράτος . Οι ισολογισμοί τους και οι εμπορικές πρακτικές τους έχουν σχέση με μία ιδιότυπη ελληνική αντίληψη για την «ανάπτυξη» σύμφωνα με την οποία η διατήρηση του «στάτους κβο» για «την οικογένεια» είναι σημαντικότερη από την μεγέθυνση της εταιρείας που θα μπορούσε να προκύψει μέσα από ένα ανεξάρτητο με την ιδιοκτησία μάνατζμεντ και τον σεβασμό των δικαιωμάτων της μειοψηφίας.         Ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ξενοδοχείων και ΜΜΕ αντλούν το «αυτονόητο δικαίωμα» που στερούνται οι περισσότεροι άλλοι μικροί επιχειρηματίες να μην εξυπηρετούν επί μήνες τα δάνειά τους σε ιδιωτικές τράπεζες και να αντιμετωπίζουν ειδική μεταχείριση. Είναι οι ίδιες τράπεζες που «τσεπώνουν» το νέο «ζεστό χρήμα» του μηχανισμού χρηματοπιστωτικής σταθερότητας αφού πρώτα έχουν κάνει «όλα τα χατίρια των μετόχων τους» βάζοντας τα συμφέροντα τους φυσικά πάνω από εκείνα των πελατών τους.       Ελάχιστες από τις μεγάλες επιχειρήσεις είχαν προβλέψει σωστά την έκταση και το βάθος της κρίσης στις αγορές τους, ελπίζοντας στην πλειοψηφία τους ότι θα την ξεπεράσουν με την βοήθεια του συνεχιζόμενου υπερδανεισμού τους. Ακόμα και στην ώρα της κρίσης στις ΗΠΑ και την Γερμανία οι μεγάλες εταιρείες ετοιμάζουν εκείνα τα project που θα τις βοηθήσουν στην ανάκαμψη να «κάνουν το rebound» με καινοτομία και επιθετικά. Ας ξανακοιτάξουμε προσεκτικά τον δικό μας χώρο, διαφημιζόμενοι και διαφημιστές ξεσήκωσαν τον κόσμο για την επιβολή του αγγελιοσήμου στο διαδίκτυο. Το αγγελιόσημο τους φταίει που η Ελλάδα παρουσιάζει τη χαμηλότερη κατά κεφαλήν επένδυση στα ΜΜΕ στο διαδίκτυο σε ολόκληρη την «παλιά Ευρώπη»;        Το κράτος μπορεί να φταίει για πολλά αλλά πολύ δύσκολα οι Έλληνες κεφαλαιούχοι μπορούν να μας πείσουν ότι φταίει για το χάλι επιχειρήσεων, που δεν θα μπορούσαν ούτε μία μέρα να σταθούν στον διεθνή καταμερισμό εργασία Οι διαφημιστές ξέρουν... 06/07/2010 του Αλέκου Λασκαράτου         Οι εταιρείες διαφήμισης και οι μεγάλες εταιρείες διαθέτουν πολύ προχωρημένα εργαλεία με τα οποία αναλύουν τον (οικονομικό) παλμό της κοινωνίας και καθορίζουν και ποια προϊόντα προσφέρονται για διαφήμιση.       Τα τελευταία χρόνια έτυχε να ταξιδέψω για δουλειά σε πολλές χώρες του εξωτερικού, κυρίως της Μεσογείου και της Δ. Ευρώπης, και παρατήρησα ότι όσο πιο χαμηλό το βιοτικό επίπεδο μιάς χώρας, τόσο τα διαφημιζόμενα προϊόντα ανήκουν στις «φτηνές» κατηγορίες. Έτσι σε χώρες της Β. Αφρικής, όπως το Μαρόκο, η Τυνησία και η Αίγυπτος, οι διαφημίσεις αυτοκινήτων είναι ανύπαρκτες. Ισως η Αίγυπτος να αποτελεί κάποια εξαίρεση με τη διαφήμιση κάποιων κορεάτικων μοντέλων αυτοκινήτων πού και πού. Ανύπαρκτες και οι διαφημίσεις για δάνεια αγοράς κατοικίας.  Πέρα από τα προϊόντα οικιακού καθαρισμού και προσωπικής καθαριότητας, τα προϊόντα που διαφημίζονται κατά κόρο είναι οι συσκευές και τα προγράμματα κινητής τηλεφωνίας. Μέχρις εκεί. Πιο πάνω δεν έχει...         Στην Ελλάδα τώρα, ο προσεκτικός τηλεθεατής θα έχει παρατηρήσει μία σαφή μεταβολή τα δύο τελευταία χρόνια στα διαφημιζόμενα προϊόντα. Οι διαφημίσεις αυτοκινήτων περιορίζονται όλο και περισσότερο στα «μικρά» (μέχρι 1000-1200 κ.εκ) και φτηνά (μέχρι 10-12 χιλιάδες ευρώ) μοντέλα. Είναι αυτό που λέγαμε στην αρχή, ο παλμός της κοινωνίας. Πολλές εταιρείες αυτοκινήτων κάνουν και προσφορές του τύπου σας χαρίζουμε το Φ.Π.Α. Η προσφορά αυτή, και άλλες παρόμοιες, ίσχυαν τον Μάιο, μέχρι τέλη Μαίου, τον Ιούνιο μέχρι τέλη Ιουνίου και τώρα τον Ιούλιο μέχρι τέλη Ιουλίου!!! (θυμίζει εκείνες τις β’ κατηγορίας διαφημίσεις που λένε ότι όποιος τηλεφωνήσει στα επόμενα 20 λεπτά κλπ...)         Υπάρχει μιά ενδιαφέρουσα εξαίρεση στη διαφήμιση των φτηνών αυτοκινήτων, που νομίζω ότι επιβεβαιώνει τον κανόνα: εταιρείες όπως η Mercedes και η BMW οι οποίες απουσίαζαν τελείως από το χώρο της τηλεοπτικής διαφήμισης εμφανίζονται τώρα αραιά και πού. Οι εταιρείες αυτές είχαν παλιά μια «στάνταρ» πελατεία την οποία έχουν σε σημαντικό βαθμό χάσει και προσπαθούν τώρα να θυμίσουν στα απολωλότα πρόβατά τους την ύπαρξή τους μήπως και πιάσουν κάνα πελάτη.        Αντίστοιχα οι διαφημίσεις για στεγαστικά δάνεια έχουν μειωθεί σημαντικά. Μερικές από αυτές, για να σε κάνουν να τσιμπήσεις σου λένε «έχεις να πληρώσεις, πληρώνεις, δεν έχεις να πληρώσεις, δεν πληρώνεις (λες και θα τη γλιτώσεις ποτέ...). Δείγμα και αυτό της επίγνωσης που έχουν οι τράπεζες της γενικότερες οικονομικής δυσχέρειας που υπάρχει.       Αντίθετα, οι διαφημίσεις για μεταφορά υπολοίπου(ων) σε μία και μόνο κάρτα με ευνοϊκούς όρους πολλαπλασιάζονται. Με άλλα λόγια αφού χρωστάς και δεν έχεις λεφτά, έλα σε μας να σου πιούμε το αίμα (ότι έχει απομείνει από αυτό) με το μπουρί της σόμπας...      Θέλετε λοιπόν να έχετε σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση για το που βρίσκεται η οικονομία μας; Μην ακούτε τι λέει η κυβέρνηση, και μην ακούτε τι λέει η αντιπολίτευση. Παρακολουθείστε και «διαβάστε» τις διαφημίσεις. Αυτές ξερουν!!!

Το παραµύθι και η βασίλισσα

      Το Μουντιάλ τελείωσε. Το παραµύθι τελείωσε. Η Ισπανία στέφθηκε βασίλισσα. Η στήλη έπεσε εντελώς έξω. Το χταπόδι έπεσε εντελώς µέσα. Οι Ευρωπαίοι τα πήγαν θαυµάσια. Οι Ολλανδοί έκαναν βρώµικο παιχνίδι. Χάρηκα που έχασαν. Ο τελικός ήταν αφόρητα ανιαρός. Μόνο στους γονείς των παικτών και στους νικητές άρεσε, υποθέτω. Τώρα θα προσπαθήσουµε να βγάλουµε ηθικά διδάγµατα. Οι Ολλανδοί, τελικά, είναι καταραµένοι από τη µοίρα; Νίκησε ο καλύτερος ή ο πιο τυχερός; Οι Ολλανδοί έπαιξαν τόσο βίαια επειδή είναι Βόρειοι, προτεστάντες ή απλώς ανίκανοι; Η αλήθεια, ίσως, είναι πιο απλή. Το ποδόσφαιρο δεν µας παραδίδει κανένα ηθικό δίδαγµα.
           Είµαστε εµείς που ψάχνουµε για σηµάδια της µοίρας σε µια νίκη, της θεϊκής παρέµβασης σε ένα δοκάρι, για εθνικά χαρακτηριστικά σε µια πάσα, γιατί έτσι µας έχουν µάθει από µικρούς: να βγάζουµε ένα «ηθικό δίδαγµα» από κάθε τι. Με αποτέλεσµα όταν µεγαλώσουµε να θεωρούµε ότι όλα είναι ανήθικα. Είναι η δίψα µας για λίγο µελόδραµα στη ζωή µας που έχει κάνει το ποδόσφαιρο «βασιλιά των σπορ», φαντασµαγορική σαπουνόπερα µε ηθοποιούς αποκλειστικά άνδρες, καθρέφτη των ονείρων, των απωθηµένων, των συµπλεγµάτων, των παθών µας.
          Το ποδόσφαιρο, όπως και κάθε άθληµα, είναι παραµύθια χωρίς καµία ηθική. Συνήθως δεν έχουν καν σχέση µε την κοινωνική πραγµατικότητα. Οι αθλητικοί θρίαµβοι λειτουργούν συχνά σαν «χωριά Ποτέµκιν». Συνέβη µε τον θρίαµβο της Εθνικής Ελλάδας στο Εuro το 2004. Στη γωνία µάς περίµενε ο εφιάλτης της χρεοκοπίας. Συνέβη µε τον θρίαµβο της Γαλλίας. Μία οµάδα σύµβολο της συνύπαρξης που έγινε στάχτη από τις φλόγες στα προάστια της εξαθλίωσης. Συνέβη µε την Ιταλία που νικάει στα Μουντιάλ και πολιτικά πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Συνέβη µε την Αργεντινή που παραληρούσε για «το χέρι του Θεού» την ώρα που ζούσε τη χειρότερη στιγµή της, πηγαίνοντας ολοταχώς προς τη χρεοκοπία. Πολλές χώρες ζουν τις καλύτερες στιγµές τους, πολιτικά και οικονοµικά, φέρνοντας κακά ή µέτρια αθλητικά αποτελέσµατα. Και το αντίστροφο.

   Μπορεί, η βασίλισσα του παραµυθιού να είναι ακόµα και µία οµάδα της οποίας ο εθνικός ύµνος δεν έχει λόγια. Οπως η Ισπανία. Η «Μarcha Granadera» (έτσι λέγεται ο ισπανικός εθνικός ύµνος) είχε λόγια κάποτε, στα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο. Τώρα, σε συνθήκες δηµοκρατίας, οι Ισπανοί προσπαθούν να βρουν άλλους στίχους αλλά δυσκολεύονται. Ισως γιατί οι εθνικοί ύµνοι πρέπει να υπερχειλίζουν από σπαθιά και µπαρούτι ενώ σήµερα ζούµε σε διαφορετικές εποχές.
     Σήµερα ο καλός πατριώτης δεν είναι αυτός που ξέρει να χειρίζεται άψογα το σπαθί αλλά το ΡC. Στον παγκοσµιοποιηµένο µας κόσµο ο καλός πατριώτης δεν είναι αυτός που µισεί τις γλώσσες των γειτόνων αλλά αυτός που τις µαθαίνει. Είναι αυτός που έχει την ικανότητα να βρίσκει συµµάχους και όχι να κάνει εχθρούς. Ο καλός πατριώτης είναι εκείνος που δεν κλέβει την εφορία, δεν καταστρέφει τη φύση και δεν χτίζει αυθαίρετα.
      Η µόνη ηθική του ποδοσφαιρικού παραµυθιού είναι το ίδιο το παραµύθι. Να το ζήσεις, να το παρακολουθήσεις, να γοητευτείς, να απογοητευτείς. Και στο τέλος να νιώθεις το κενό που αφήνει το τέλος του. Αυτό είναι όλο. Ηasta la vista, λοιπόν, στην Ιπανέµα, σε τέσσερα χρόνια…

Του Γκαζµέντ Καπλάνι

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 13 Ιουλίου 2010/www.tovima.gr

Όµηροι (πάλι) τα µνηµεία !

       Με το κιάλι έβλεπαν την Ακρόπολη χθες το πρωί οι τουρίστες που αψήφησαν τη ζέστη και έφτασαν ώς τον Ιερό Βράχο. Η πόρτα έµεινε κλειστή, καθώς οι µόνιµοι αρχαιοφύλακες σε ένδειξη συµπαράστασης προς τους απλήρωτους συµβασιούχους προχώρησαν σε τετράωρη στάση εργασίας, από την αρχή της βάρδιας.
Αποτέλεσµα ήταν να δηµιουργηθεί χάος και εκνευρισµός έξω από την είσοδο του πρώτου σε επισκεψιµότητα αρχαιολογικού χώρου και µάλιστα µεσούσης της τουριστικής περιόδου. Οργισµένοι οι περισσότεροι επισκέπτες έφευγαν, καθώς δεν γινόταν σαφές στην αναρτηµένη ανακοίνωση πως ο χώρος θα λειτουργούσε µετά το µεσηµέρι.
       Λίγο µπλάνκο επιχείρησε να διορθώσει...
τα αδιόρθωτα. «Είκοσι χρόνια σχεδιάζαµε αυτό το ταξίδι. Ονειρευόµασταν να δούµε την Ακρόπολη και τελικά...», έλεγαν οργισµένοι η Ντέλα και ο Τζέιµς από το Λιντς της Βρετανίας.
    «Μας κρατάνε οµήρους. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ στην Αµερική», υποστήριζε ο 75χρονος Ντέιβιντ, Αµερικανός από την Ντεϊτόνα, ενώ η 20χρονη µουσικός Τζούλι από το Περθ της Αυστραλίας είπε: «Δεν είναι τρόπος διεκδίκησης αυτός να την πληρώνουν οι επισκέπτες».
       Αν και το υπουργείο Πολιτισµού επισήµως δεν πήρε θέση για τα όσα συνέβησαν χθες, πληροφορίες θέλουν το θέµα της πληρωµής 1.500 συµβασιούχων αρχαιοφυλάκων (εργάζονται άλλοι 1.500 µόνιµοι) να εξαρτάται πλέον από το υπουργείο Οικονοµικών. Απλήρωτο παραµένει περί το 90% των συµβασιούχων (οι υπόλοιποι πληρώνονται από προγράµµατα stage) από 3 έως 20 µήνες.

     Οσοι επισκέπτες είχαν υποµονή, περίµεναν στην ουρά, καθώς τα εκδοτήρια άνοιξαν µετά τις 12 µ. Αν και η στάση εργασίας αφορούσε µόνο την Αττική, τελικά από τα µεγάλης επισκεψιµότητας µνηµεία και µουσεία, κλειστό έµεινε το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (άνοιξε µετά τις 12), ενώ ανοιχτά ήταν το Νέο Μουσείο Ακρόπολης και ο αρχαιολογικός χώρος του Σουνίου. «Λυπούµαστε πολύ για την ταλαιπωρία, αλλά ήταν το έσχατο µέσο», δήλωσε στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Υπαλλήλων Φυλάξεως Αρχαιοτήτων, Γιάννης Μαυρικόπουλος.
        «Η στάση εργασίας ήταν µια κίνηση ανθρωπιάς προς συναδέλφους που δεν πληρώνονται εδώ και 20 µήνες. Παράλληλα θέσαµε και δικά µας αιτήµατα όπως οι προσλήψεις και το επίδοµα νυχτοφυλάκων». Αρκετοί όµως δεν βλέπουν µόνο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον πίσω από τη στάση εργασίας - συµπαράσταση των µονίµων αρχαιοφυλάκων προς τους συµβασιούχους συναδέλφους τους. Και υποστηρίζουν πως το λουκέτο στην Ακρόπολη είχε σκοπό να ασκήσει πίεση στην ηγεσία του υπουργείου Πολιτισµού, ώστε να συµπεριλάβει και τους αρχαιοφύλακες στο νοµοσχέδιο που προωθείται. Το οποίο εξαιρεί από το διάταγµα Παυλόπουλου (προέβλεπε πως οι συµβασιούχοι που έχουν εργαστεί επί 24µήνου δεν µπορούν να επαναπροσληφθούν στην ίδια θέση) αρχαιολόγους, συντηρητές, αναστηλωτές και εξειδικευµένους εργάτες ανασκαφών.

 Στο περίµενε η Δήλος!

    Θέµα έχει προκύψει στη Δήλο, όπου το µουσείο ανοίγει το µεσηµέρι, καθώς υπάρχει µόνον ένας µόνιµος φύλακας και τρεις συµβασιούχοι. Ο µόνιµος υπάλληλος µάλιστα έχει ζητήσει προ διετίας µετάθεση και έχει εγκριθεί, αλλά δεν µπορεί να µετακινηθεί καθώς δεν υπάρχει µόνιµος φύλακας να τον αντικαταστήσει. Και όλα αυτά ενώ σύµφωνα µε στελέχη του ΥΠΠΟΤ απαιτούνται 10 υπάλληλοι για να λειτουργεί µε ασφάλεια ο αρχαιολογικός χώρος της Δήλου την υψηλή τουριστική περίοδο.

Της Μαίρης Αδαµοπούλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010/www.tovima.gr

 ΔΙΠΛΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

Σκηνές από θέατρο του παραλόγου έζησε, ακόμη μία φορά, χθες η χώρα: εκατοντάδες τουρίστες, που ταξίδεψαν χιλιάδες μίλια και πλήρωσαν αρκετά χρήματα για να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, δεν κατάφεραν να επισκεφθούν την Ακρόπολη- ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς που ασφαλώς δεν ανήκει σε κανέναν και δεν μπορεί να αποτελεί σκηνικό για καμία διεκδίκηση, ακόμη και για τις πλέον δίκαιες. Κι όμως, και πάλι χθες, το ιστορικό μνημείο ήταν αποκλεισμένο από απεργούς, εργαζομένους του υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίοι με αυτό τον τρόπο διαμαρτύρονταν επειδή εποχικοί οι συμβασιούχοι συνάδελφοί τους παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι. Ετσι στην καρδιά της τουριστικής περιόδου και την ώρα που η οικονομία μας έχει ανάγκη και το τελευταίο ευρώ, τους επισκέπτες, από κήρυκες και διαφημιστές των τουριστικών δυνατοτήτων της χώρας, καταφέραμε να τους μετατρέψουμε σε αγανακτισμένους δυσφημιστές της.

         Ακριβώς όπως είχε γίνει και πριν από λίγες ημέρες με τις κινητοποιήσεις στο λιμάνι και την απαγόρευση της αποβίβασης τουριστών οι οποίοι είχαν έρθει με κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά. Oι ευθύνεςγια αυτή την κατάσταση βαρύνουν κυρίως την πολιτεία, η οποία, εδώ και πολλά χρόνια, εφηύρε και συντηρεί το πρόβλημα με τους συμβασιούχους εργαζομένους και στους αρχαιολογικούς χώρους. Τους οποίους αφού προσλαμβάνει, διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να πληρώσει, οδηγώντας τους σε κινητοποιήσεις όπως ο χθεσινός αποκλεισμός της Ακρόπολης και του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Μερίδιο ευθύνης έχουν ασφαλώς και οι εργαζόμενοι. Οι οποίοι θα μπορούσαν να επιλέξουν κάποιον άλλο τρόπο διαμαρτυρίας, ώστε να μην την πληρώνουν οι τουρίστες που δεν φταίνε σε τίποτα. Η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας έχει πληγεί ήδη σημαντικά από την οικονομική κρίση. Κυβέρνηση και συμβασιούχοι οφείλουν να λύσουν πολιτισμένα τις διαφορές τους, προτού οι τουρίστες αναχωρήσουν για άλλες πολιτείες... 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 14 Ιουλίου 2010/www.tovima.gr

Τέσσερα χρόνια για μία ζάντα!

06/07/2010/www.protagon.gr
του Σταύρου Θεοδωράκη
Είχα πολλές μέρες να τον ακούσω στο τηλέφωνο και σχεδόν δεν αναγνώρισα την φωνή του. Παραλίγο να του ζητήσω συνθηματικό. Μιλάω για τον Παναγιώτη Παπαδόπουλο, τον Κάιν του αναρχικού χώρου που χθες μου τηλεφώνησε για να μου θυμίσει ότι «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».     Πριν όμως σας πω για το τηλεφώνημα να σας πω δυο λόγια για τον ίδιο τον Κάιν. Τον γνώρισα την εποχή που οι αναρχικοί είχαν πρόσωπο. Κάποια βράδια μάλιστα ερχόντουσαν από την πλατεία στην εφημερίδα - στην «Πρώτη» δούλευα τότε εγώ – χωρίς κουκούλες βέβαια, άφηναν τα κείμενα τους, μαλώναμε ή συμφωνούσαμε αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία και το ίδιο συνέβαινε και στην «Ελευθεροτυπία».       Ο Κάιν ήταν απ τους δυναμικότερους. Έβγαζε τα καλύτερα συνθήματα, σχεδίαζε αφίσες και πότε -  πότε την έπεφτε και στους «μπάτσους» οι οποίοι για αντίποινα του ξετίναζαν κάθε φορά το πατρικό του στο Φάληρο. Τα τελευταία χρόνια ο Κάιν «μεμονωμένο άτομο στον αναρχικό χώρο» όπως αναπροσδιορίζεται συνεχίζει τη δράση του κυρίως μέσω… Ίντερνετ. Σχολιάζει δηλαδή όσα συμβαίνουν γύρω μας με τρόπο που δεν αρέσει ούτε στην εξουσία αλλά ούτε σε μερικούς άλλους αναρχικούς. Κάποιοι μάλιστα του την πέφτουν χοντρά αλλά αυτός δεν κάνει πίσω, επιμένει αντιεξουσιαστικά. Άλλωστε όπως λέει «όλοι έχουμε ένα μπάτσο μέσα μας».         Και τώρα να σας πω γιατί μου τηλεφώνησε. Πριν αρκετά χρόνια η αστυνομία έπιασε δυο πρεζόνια, τον Κώστα και τον Αχιλλέα. Ληστεία ο Κώστας, εμπόριο ναρκωτικών ο Αχιλλέας. Η ληστεία αφορούσε μια… ζάντα αυτοκινήτου και το εμπόριο 4.5 γραμμαρίων ηρωίνης. Για να μην σας τα πολυλογώ οι δύο νέοι παρακολούθησαν το πρόγραμμα απεξάρτησης της θεραπευτικής κοινότητας «18 Άνω»  και μετά από χρόνια κατάφεραν να «καθαρίσουν».       Φέτος όμως ήρθε το Εφετείο και «έριξε» 4 χρόνια στον Αχιλλέα για το εμπόριο των 4.5 γραμμαρίων και άλλα τέσσερα χρόνια στον Κώστα  για την ληστεία της… ζάντας. Οι σκληροί Εφέτες δε συγκινήθηκαν ούτε από το γεγονός ότι η ληστεία διεπράχθη πριν 13 χρόνια όταν ο Κώστας ήταν 19 χρονών! Οι ποινές έβγαλαν στον δρόμο σύσσωμο το «18 άνω» που έκανε πορεία προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Άλλωστε όπως είπε η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα: «Ο Κώστας Ριζόπουλος και ο Αχιλλέας Δεσποτάκης δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις, καθώς το 60% των απεξαρτημένων έχουν δικαστικές εκκρεμότητες από παραπτώματα που πραγματοποιήθηκαν όταν ήταν ακόμη χρήστες».      Την ίδια μέρα όμως που μαθεύτηκε η καταδίκη των δύο πρώην χρηστών, η «Καθημερινή» δημοσίευε μια άλλη είδηση που θα έπρεπε να κάνει πολλούς στο υπουργείο Δικαιοσύνης να ντρέπονται. Η πρωτοσέλιδη είδηση έλεγε ότι ανώτατοι αστυνομικοί είναι σε απόγνωση γιατί τη μια μέρα  συλλαμβάνουν κακοποιούς και την επομένη αυτοί που συλλαμβάνουν είναι ξανά στους δρόμους καθότι αρκετοί δικαστές στην Ελλάδα συμπεριφέρονται ως κακοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ή καθυστερούν ή μεροληπτούν. Από ότι φαίνεται όμως ο Κώστας και ο Αχιλλέας δεν είχαν τον σωστό δικηγόρο, ούτε ισχυρούς προστάτες και φίλους.       «Θυμάσαι τι είχε πει ο Παπανδρέου για τους εξαρτημένους;» με ρώτησε ο Κάιν. Δε θυμόμουν, αυτός όμως το είχε σημειώσει: «οι τοξικομανείς δεν είναι εγκληματίες, η θέση τους δεν είναι στην φυλακή αλλά στην κοινωνία, η θεραπεία και η επανένταξη είναι η προτεραιότητα μας"!      Ρωτάει λοιπόν ο Κάιν (και εγώ μαζί του): «Ποιος είπε κ.Καστανίδη πως εκτός από τα ναρκωτικά δε σκοτώνει και η δική σας θεόστραβη "δικαιοσύνη", το δικό σας ψεύτικο εμπόριο ελπίδας σε νέους ανθρώπους και τις οικογένειες τους».

Λας Βέγκας της Μεσογείου!

      ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι η τέλεια καλοκαιρινή είδηση. Η Τζένιφερ Λόπεζ ακύρωσε τη συναυλία που είχε προγραµµατίσει στην Κερύνεια. Εστω και µε καθυστέρηση µερικών εβδοµάδων, η λατίνα τραγουδίστρια και ηθοποιός αντελήφθη πως η Γη είναι τελικά στρογγυλή και πως η µισή Κύπρος είναι κατεχόµενη από τον τουρκικό στρατό εδώ και µερικές δεκαετίες. Αρα δεν προσφέρεται για σόου.
        ΑΥΤΗ ΟΜΩΣ είναι η επιφανειακή πλευρά της όλης ιστορίας. Το θέµα δεν είναι ότι η JLo, ο σύζυγός της Μαρκ Αντονι και τα δύο παιδιά τους θα γιόρταζαν τα 41α γενέθλια της κυρίας σε ένα ξενοδοχείο στο ψευδοκράτος του Ντενκτάς, λες και επρόκειτο για ταινία του Χόλιγουντ µε ηρωίδα µια ονειροπόλο καµαριέρα που γίνεται σταρ. Αλλά ότι τα Κατεχόµενα πλασάρονται ως Λας Βέγκας της Μεσογείου, µε καζίνα, θέρετρα και πολλά υποσχόµενο «real estate». Δεν είναι τυχαίο ότι η Λόπεζ – που δεν φηµίζεται για τις γνώσεις της σε θέµατα διεθνούς πολιτικής – και οι κολλητοί τους δεν κατάλαβαν τη διαφορά µε την πρώτη.
         ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ είναι πως και το Λας Βέγκας κάπως έτσι ξεκίνησε – και µάλιστα σε σαφώς κατώτερο οικόπεδο. Ενα όραµα της Μαφίας µε φόντο την έρηµο της Νεβάδας ήταν. Χάρη στο µαύρο χρήµα, τον υψηλό µεταβολισµό του τοµέα των κατασκευών, τον τζόγο κι ένα ανεκτικό περιβάλλον, το Βέγκας έγινε µια καρτ ποστάλ µε πισίνες και φοίνικες. Το ίδιο µοντέλο – παρά θιν’ αλός – πήγε να τρέξει η Μαφία και στην Κούβα του Μπατίστα. Μόνο που τους πρόλαβε ύστερα από µια δεκαετία ο Φιντέλ.

     ΑΥΤΟ ΠΟΥ δεν πέτυχαν τα τανκς του Αττίλα επί τριάντα πέντε χρόνια, πάνε τώρα να το πετύχουν στο χαζό οι Ντενκτάς, Ερογλου και Σία µε τους κουλοχέρηδες και τις µοντέλες. «Χρυσοπράσινο φύλλο ριγµένο στο πέλαγος», η Κύπρος είναι το νησί επιλογής κάθε Βόρειου που ονειρεύεται µια µεζονέτα µε θέα θάλασσα. Στην Κατεχόµενη εκδοχή της είναι πιο φθηνή, γιατί ενέχει νοµικό ρίσκο. Οπως όµως µας έµαθε η οικονοµική κρίση και τα subprime δάνεια, ζούµε στην εποχή του ρίσκου. Αν είναι να το πάρεις πιο φθηνά – και µάλιστα µε δάνειο – µπορεί να αποδεχθείς τον κίνδυνο να το χάσεις. Είναι πάλι ο τζόγος των ακινήτων και µάλιστα σε ένα ηλιόλουστο περιβάλλον φθηνού ηδονισµού.
      ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ να παραπαίει και την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας να αποτελεί πλέον γεοπολιτικό ρετρό, το Κυπριακό εισέρχεται στην πιο επικίνδυνη φάση του. Μια φάση απολίτικη, µε τα Κατεχόµενα να προωθούνται ως προορισµός για τους λωτοφάγους του ρίσκου, τους επενδυτές του «µαύρου» και τους εργολάβους της νύχτας. Από την άποψη αυτή, η JLo δεν έχει µόνο ασύµµετρες καµπύλες, αλλά συνιστά και ασύµµετρη απειλή.

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 13 Ιουλίου 2010/www.tovima.gr

Ασπίδα Αντιπυραύλων 
       «Η Πολωνία και οι ΗΠΑ υπέγραψαν το Σάββατο 3/7/2010, συμφωνία για την εγκατάσταση, στη χώρα της ανατολικής Ευρώπης, μέρους της αντιπυραυλικής ασπίδας». Έτσι, θα λειτουργήσει μόνιμη αμερικανική πυραυλική βάση, μέρος του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας που προωθούσαν οι ΗΠΑ κατά επιθέσεων – ως διατείνονταν - από ασιατικές χώρες όπως το Ιράν ή η Βόρειος Κορέα. Όλα αυτά συνέβησαν λίγους μήνες αφότου οι ΗΠΑ και η Ρωσία συμφώνησαν για τη νέα SΤΑRΤ, βάσει της οποίας θα καταστραφούν σημαντικές ποσότητες των πυρηνικών οπλοστασίων των δύο χωρών...
        Τον Αύγουστο του 2009, ο αρχηγός της ρωσικής Αεροπορίας ανακοίνωσε ότι η Μόσχα αναπτύσσει την 5η γενιά πυραύλων εδάφους-αέρος, τους πυραύλους S-500 «οι οποίοι μπορούν να καλύψουν πλήρως τις ανάγκες αεράμυνας και αντιπυραυλικής ασπίδας, αφού μπορούν να αναχαιτίσουν στόχους που κινούνται με ταχύτητα έως και 5 χλμ. το δευτερόλεπτο».
       Ο Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, τον Απρίλιο του 2010, είχε πει «το Ιράν διαθέτει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ανάπτυξης πυραύλων. Ιρανοί αξιωματούχοι έχουν διακηρύξει ότι το βεληνεκές των τροποποιημένων πυραύλων τους Shahab-3 φθάνει τα 2.000 χιλιόμετρα, θέτοντας χώρες της Συμμαχίας - Τουρκία, Ελλάδα, Ρουμανία και Βουλγαρία - εντός στόχου».
      Το 2007, αξιωματούχοι των ΗΠΑ ανέφεραν ότι η Ουάσινγκτον ενδέχεται να αλλάξει την προσέγγισή της στην ανάπτυξη του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας στην Ευρώπη, σε περίπτωση που εγκαταλείψει το Ιράν τα σχέδιά του για εμπλουτισμό ουρανίου. Το σχέδιο των ΗΠΑ περιλαμβάνει την ανάπτυξη σε θέσεις μάχης δέκα επίγειων πυραύλων αναχαίτισης στην Πολωνία, και ένα εξελιγμένο σύστημα ραντάρ στη Δημοκρατία της Τσεχίας. Ωστόσο, το σχέδιο έχει την έντονη αντίθεση της Ρωσίας, η οποία φοβάται ότι θα υπονομεύσει το φόβο που προκαλούν οι δικές της
στρατιωτικές δυνάμεις.

     Το Nόμπελ Eιρήνης για το 2009 απονέμεται στον Mπαράκ Oμπάμα, επειδή «προσέφερε στους λαούς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο». Την ίδια χρονιά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ απέσυρε το σχέδιο ανάπτυξης πυραύλων σε Πολωνία - Τσεχία. Χαμόγελα σε Ρωσία - Ιράν, ανακούφιση στη Δυτική Ευρώπη. Για μυστική συμφωνία Ουάσιγκτον - Μόσχας μιλούσαν διπλωματικοί κύκλοι...
      Περισσότερες από 30 χώρες έχουν πυραυλικά συστήματα ή βρίσκονται στη διαδικασία ανάπτυξής τους. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτοί οι πύραυλοι θα μπορούσαν να απειλήσουν περιοχές και πληθυσμούς της Ευρώπης.    «Το θέμα της ελληνικής συμμετοχής στην αντιπυραυλική άμυνα δεν είναι ελληνοαμερικανικό αλλά ενδονατοϊκό. Η Ελλάδα δεν συζητά με τις ΗΠΑ τη συμμετοχή της σ’ αυτήν, ούτε της έχει ζητηθεί», ισχυρίζεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το θέμα θα τεθεί στην προσεχή σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ που θα γίνει στα τέλη του 2010, στην Πορτογαλία.
        Η περιβόητη αντιπυραυλική ασπίδα είναι μια παλιά υπόθεση. Ως ένα ακόμα κατάλοιπο του «Ψυχρού Πολέμου», είχε ξεκινήσει επί προεδρίας Ρέιγκαν. Τότε οι Αμερικανοί ήθελαν να δημιουργήσουν ένα αμυντικό σύστημα που θα τους προστάτευε από τους διηπειρωτικούς πυραύλους των Σοβιετικών.
    Εν έτει 2010, το αμερικανικό Πεντάγωνο επιμένει πως η Αμερική πρέπει να διατηρήσει χιλιάδες πυρηνικά όπλα. Σήμερα διαθέτει περισσότερα από 9.500. Από αυτά, 2.600 βρίσκονται σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα.
nbsp;   Κι ας μην ξεχνάμε: Οι ΗΠΑ ήταν εκείνες που έθεσαν τον «χρυσό κανόνα» των σφαιρών επιρροής με το Δόγμα Μονρόε, εκεί, πίσω στο 1823...

του Σπύρου Σεραφείμ
05/07/2010/www.protagon.gr

 Το «ξεπούλημα» του Αμερικανικού Στρατού

        H Aμερική ανέκαθεν πίστευε ότι έχει φτερά. Πως μπορεί να πετάξει επάνω από κάθε βουνό και να κατατροπώσει κάθε εχθρό. Παρασυρμένη από την σιγουριά της νίκης προηγούμενων πολέμων επέλεξε να εισέλθει στο Ιράκ. Η πτήση της αυτή, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας Πίτερ Μπέιναρν, προσομοιάζει αυτή του Ίκαρου, όταν η υπερδύναμη πετάει κοντά στον ήλιο τα φτερά της καίγονται. Η ετυμηγορία για το σύνδρομο του Ίκαρου μπορεί να βρεθεί εύκολα αν κοιτάξει κανείς στο όχι τόσο ένδοξο «πολεμικό» παρελθόν των ΗΠΑ. 
       Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου βρήκε την Αμερική παγιδευμένη σε μια σειρά οικονομικών κρίσεων, ανήσυχη για την στρατιωτική της ακεραιότητα.
Το Βιετνάμ άφησε την Αμερική αποδυναμωμένη και ανήσυχη για το μέλλον της. Αλλά μια νέα γενιά πολέμων ήλθαν για να επουλώσουν τις πληγές της ήττας και να αναπτερώσουν το ηθικό της. O Παναμάς, το Κουβέιτ. «Να είναι ο θεός μάρτυρας μας, νικήσαμε το σύνδρομο του Βιετνάμ μια και για πάντα» είπε ο πατέρας Μπους. Ακολούθησε ο πόλεμος στα Βαλκάνια, το έπος του Κλίντον και της Ολμπράιτ. Η ύβρις της ηγεμονίας οδήγησε μερικά χρόνια αργότερα τον Μπους Τζούνιορ να ξεκινήσει μια εκστρατεία απελευθέρωσης του Ιράκ από τα χέρια του δυνάστη Σαντάμ.
       Εννέα χρόνια αργότερα με καμένα τα φτερά τους από την ακτινοβολία της ίδιας της αισιοδοξίας τους, οι Αμερικανοί οπισθοχωρούν. Στην μετακόμιση τους από την Μεσσοποταμία δεν μπορούν να κουβαλήσουν πίσω μαζί τους όλα τους τα υπάρχοντα. Τα εγκαταλείπουν. Στην αγορά Χαράζ της Βαγδάτης ξεπουλούν την πραμάτεια του Αμερικανικού στρατού. Πυρομαχικά για Μ-16, πανοπλίες, ακόμη και πολυβόλα. Eδώ μπορεί κανείς να βρει ακόμη και DVD του Playboy, Ιρλανδικά σαπούνια, τυποποιημένα γεύματα με ημερομηνία λήξης.

       Οι εναπομείναντες 80.000 στρατιώτες πρόκειται να φύγουν από το Ιράκ μέσα στους επόμενους 18 μήνες. Η έξοδος τους αφήνει ελεύθερα και τα καταλύματα τους, και το Πεντάγωνο είτε τα πουλάει στους ντόπιους σε δημοπρασίες ενώ είναι πολλά αυτά που καταλήγουν στην μαύρη αγορά.
      Στην λίστα των αντικειμένων βρίσκονται και τα air-conditioners και ψυγεία από τις 500 βάσεις οι οποίες ήταν σε λειτουργία το 2007, όταν 170.000 στρατιώτες προσπαθούσαν να απελευθερώσουν το Ιράκ. Πολλές από αυτές τις βάσεις ήταν πόλεις μέσα στην έρημο με Burger King και Wal Marts. Σήμερα Σούνι Ισλαμιστές ανταλάσουν ηλεκτρικές σκούπες, δορυφορικές κεραίες, και ανταλλακτικά από στρατιωτικά τζίπ. Mέρος του εξοπλισμού πάει στο Αφγανιστάν καθώς και στην Ιρακινή κυβέρνηση. 62.000 αντικείμενα θα περάσουν στα χέροια των Ιρακινών. Αυτά που διακινούνται στη μαύρη αγορά, είναι κυρίως πλυντήρια, φωτιστικά και ντεοντοράντ λένε οι ντόπιοι. Καθώς οι πεζοναύτες ανασυγκροτούν τις δυνάμεις τους για τη νέα τους πτήση οι τιμές των προιόντων ανεβαίνουν.
     Τα έσοδα από αυτό τα παράδοξο παζάρι ανέρχονται σε περίπου $500.000, τα οποία έχουν επιστραφεί στο Υπουργείο Οικονομικών. Οι ντόπιοι διαμαρτύρονται ότι αυτό το ξεπούλημα αποτελεί έναν εύκολο τρόπος να ξεφορτωθούν οι Αμερικανοί τα τοξικά τους απόβλητα. Ώστε να σκοτώνουν Ιρακινούς για χρόνια ολόκληρα έπειτα από την αναχώρηση τους. Προς το παρόν είναι Ιρακινοί εκείνοι που εκμεταλλεύονται την εποχιακή αυτή εργασία και πουλάνε τα αξεσουάρ του εχθρού. Οι Αμερικάνοι φεύγουν ξεβράκωτοι. Δίχως ντεοντοράντ και δίχως φτερά.

της Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου

www.protagon.gr/ 07-07-2010

Απάνθρωπες» οι συνθήκες στα κρατητήρια του «Ελ. Βενιζέλος»

         Απάνθρωπη και εξευτελιστική είναι η μεταχείριση των αλλοδαπών κρατουμένων στα κρατητήρια του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» διαπίστωσε ο Συνήγορος του Πολίτη, Γιώργος Καμίνης, κατά τη διάρκεια αυτοψίας που πραγματοποίησε.

      Μετά από επείγον αίτημα του Γ. Καμίνη προς τα συναρμόδια υπουργεία, διεξήχθη έκτακτη συνάντηση στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για την άμεση βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων.
        Οι κυβερνητικοί παράγοντες δεσμεύτηκαν να απολυμάνουν άμεσα τους χώρους κράτησης, να αντικαταστήσουν τα στρώματα και να ζητήσουν από την Περιφέρεια την ταχύτατη ολοκλήρωση της ανέγερσης του προβλεπόμενου νέου χώρου κράτησης. Ειδικότερα, το υπουργείο Δικαιοσύνης δεσμεύθηκε να προβεί άμεσες στις προβλεπόμενες ενέργειες, προκειμένου οι αλλοδαποί με αναστολή έκτισης της ποινής να μην κρατούνται επιπλέον για επιπλέον χρονικό διάστημα, λόγω αδυναμίας καταβολής δικαστικών εξόδων, κάτι που θα οδηγήσει σε αποσυμφόρηση του χώρου.

        Στη σύσκεψη μετείχαν, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, Γρηγόρης Τασούλας, ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, Μαρίνος Σκανδάμης, άλλοι υπηρεσιακοί παράγοντες και ο Συνήγορος του Πολίτη, μαζί με τον βοηθό Συνήγορο, Βασίλη Καρύδη.

Αυτοψία του Συνηγόρου του Πολίτη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 13 Ιουλίου 2010/www.tovima,gr

Δεν έχεις δουλειά; Δεν έχεις να φας.

       Κατά πως τα λέει ο Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, Τόμας Χάμμαρμπεργκ, εκεί, στις πρώην κομμουνιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, φαίνεται πως έχουν βρει τον τρόπο να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
     Όσοι οικογενειάρχες δεν έχουν να φάνε (…κι’ είναι πολλοί) και όσοι ξεμείνανε από δουλειά (…κι’ είναι ακόμη περισσότεροι), κάνουν τη καρδιά τους πέτρα και στέλνουν τα παιδιά τους στα κρατικά ιδρύματα.
Τι θα κάνει το κράτος, σου λέει, θα τα ταϊσει, θα τα ποτίσει, θα τα κοιμίσει και όσο μπορεί θα τα φροντίσει.
    Ελαφρώς …φρικαρισμένος ο Επίτροπος, απ’ αυτές τις διαπιστώσεις, προέβη, πρόσφατα, σε μία δημόσια διακήρυξη από το Στρασβούργο, υπενθυμίζοντας στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, την υποχρέωση που έχουν να στηρίξουν τα παιδιά που εγκαταλείπονται από τους γονείς τους και να τους προσφέρουν ένα οικογενειακό περιβάλλον, ακόμη και στα πλαίσια των περιορισμένων, λόγω της κρίσης, προϋπολογισμών τους.

         Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και κυβερνήσεις γενικώς και όχι μόνο στις κοινωνίες των πρώην κομμουνιστικών χωρών της Ευρώπης, αναφέρθηκε ο Επίτροπος.
Κάτι παραπάνω θα ξέρει ο άνθρωπος και ενδεχομένως να φοβάται ότι, με δεδομένες τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, στη δουλειά και την ποιότητα ζωής των Δυτικοευρωπαίων, θ’ αρχίσουν κι’ αυτοί να ξαποστέλνουν τα παιδιά τους στα κρατικά ιδρύματα, για να γλυτώσουν τα έξοδα διατροφής, ένδυσης και εκπαίδευσης.
         Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός άλλωστε που, σε μία σχετική με την παιδική φτώχεια συζήτηση, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, εκφράσθηκε η …έντονη ανησυχία των καλοταϊσμένων ευρωβουλευτών, για το μέλλον των παιδιών που μεγαλώνουν σε νοικοκυριά ανέργων, τα οποία ανέρχονται στο 10% του συνόλου των παιδιών στην Ευρώπη.
      Από τα 78 εκατομμύρια των ατόμων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας στην Ευρώπη, τα 19 εκατομμύρια αποτελούνται από παιδιά, είχε πει τότε, η Δανέζα ευρωβουλευτής Γκαμπριέλα Ζίμμερ ενώ, ο Σοσιαλιστής Βρετανός ευρωβουλευτής Στεφάν Χούγκες, είχε τονίσει ότι «Οι οικογένειες χρειάζεται να έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα για να παράσχουν στα παιδιά τους μια αξιοπρεπή διαβίωση»
     Αυτά, πριν από την κρίση.
Διότι τώρα, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.Κι’ αυτό το ξέρει πολύ καλά ο Επίτροπος Χάμμαρμπεργκ.
     Γι’ αυτό και με τη δημόσια παρέμβαση του, προσπαθεί να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των Ευρωπαίων και μιας και το 2010 έχει ανακηρυχθεί «Ευρωπαϊκό Έτος για την καταπολέμηση της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού», να τους παροτρύνει, να υποστηρίξουν «τους γονείς που αντιμετωπίζουν προβλήματα, έτσι ώστε να μην εγκαταλείπουν την φροντίδα των παιδιών τους στα ιδρύματα αλλά να την αναλαμβάνουν οι ίδιοι, μέσα στο σπίτι και στο οικογενειακό περιβάλλον.» Τον ακούει, άραγε, κανείς ;

του Νίκου Ρούσση

 09/01/2010/ www.protagon.gr

Στην Μπανγκόκ μιλούν ελληνικά!

Οκτώ τμήματα ελληνικής γλώσσας στο

μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της Ταϊλάνδης

 «Για τέταρτο χρόνο, τώρα τον Ιούνιο, άρχισα και πάλι να διδάσκω Νέα Ελληνικά στο μεγαλύτερο σε αριθμό φοιτητών πανεπιστήμιο της Μπανγκόκ, με οκτώ τμήματα της ελληνικής γλώσσας. Ηδη περηφανευόμαστε για τον πρώτο απόφοιτό μας με πτυχίο και για τρεις φοιτητές μας που σπουδάζουν στην Ελλάδα με υποτροφία!». Επέστρεψε πρόσφατα στη δοκιμαζόμενη μέχρι πρότινος από αιματηρές ταραχές πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης. Και στο νέο ακαδημαϊκό έτος που μόλις άρχισε, ανέλαβε να μάθει στους ασιάτες σπουδαστές να γράφουν και να διαβάζουν τα ελληνικά γράμματα. Αποσπασμένος στην Μπανγκόκ από το ελληνικό υπουργείο Παιδείας, ο 58χρονος φιλόλογος κ. Αρης Λαζαρίδης δηλώνει ικανοποιημένος από την επιλογή του να διδάξει τη μητρική γλώσσα του σε μια χώρα επτά φορές μεγαλύτερη πληθυσμικά από την Ελλάδα. 
          «Το πανεπιστήμιό μας, το Ραμκαμχένγκ (http://www.ru.ac.th), είναι το «φτηνό, «λαϊκό» πανεπιστήμιο, το ανοικτό σ΄ όλο τον κόσμο, που δεν έχει πρόσβαση σε «σπουδαιότερα» εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι το μοναδικό, όχι μόνο στην Ταϊλάνδη, αλλά και σε ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ασία, που προσφέρει ελληνικές σπουδές. Λειτουργούμε ως Τμήμα Ελληνικών, με οκτώ εξάμηνα σπουδών, στον Τομέα Δυτικών Γλωσσών της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών, που αντιστοιχεί στη δική μας Φιλοσοφική. Εδώ τα ελληνικά κάνουν «παρέα» με γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, πορτογαλικά και ρώσικα. Εμείς, βεβαίως, έχουμε τον μικρότερο αριθμό φοιτητών, είκοσι- είκοσι πέντε στους αρχάριους, το πολύ έξι στους προχωρημένους...» λέει στα «ΝΕΑ».
     Το 2006 ήταν ο μοναδικός έλληνας εκπαιδευτικός που δεχόταν να αποσπαστεί στη μακρινή αυτή χώρα. «Θυμάμαι την κατάπληξή μου, που βρέθηκα χωρίς «ανταγωνιστές» για τη θέση αυτή, αλλά και την αβάσιμη, όπως αποδείχτηκε, αγωνία μου μην τη χάσω. Χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, συνηθισμένος στην ξενιτιά- με σπουδές στην Ιταλία κι εκτός έδρας εργασία για χρόνια σε Ελλάδα κι Αίγυπτο- για μένα δεν ήταν και δύσκολη απόφαση να φύγω τόσα πολλά χιλιόμετρα από τους δικούς μου. Το κυριότερο, αγάπησα την Ταϊλάνδη, την οποία γνώρισα το 2001 σε διακοπές!», λέει. Για την τρέχουσα σεζόν τού ανατέθηκαν έξι διδακτικά δίωρα την εβδομάδα. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι υποχρεώσεις του είναι περισσότερες.

«Κάτι για την Ελλάδα...»
Η ιδέα για την εισαγωγή της νεοελληνικής γλώσσας, το 1999, στο Πανεπιστήμιο της Μπανγκόκ πιστώνεται στην αναπληρώτρια καθηγήτρια δρ Ουσά Κορν-ταπτίμ. Οι προσπάθειές της, από το 1980, να την περάσει ως μάθημα στο πανεπιστήμιό της έπεφταν για χρόνια στο κενό, μιας και η Ελλάδα και η γλώσσα της ήταν τότε λέξεις άγνωστες για τη χώρα της.
      «Προσωπικά, αποφάσισα να τη μάθω το 1976. Είχα διαβάσει για την ελληνική ιστορία στο μάθημα Δυτικού Πολιτισμού και ήθελα να έρθω στην πατρίδα σας, ώστε να δω από κοντά τα πράγματα. Ευτυχώς, πήρα υποτροφία από το ΙΚΥ κι έμεινα για τέσσερα έτη σπουδών στην Ελλάδα, το πρώτο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για τη γλώσσα και τα υπόλοιπα στη Φιλοσοφική Ιωαννίνων, για διδακτορική διατριβή», λέει σε άπταιστα ελληνικά σήμερα η βραβευμένη κι ως Πρέσβειρα του Ελληνισμού εκπαιδευτικός.
      «Αργησα- θυμάμαινα φτάσω για τα πρώτα μαθήματα, γιατί έγινε η επανάσταση στην Ταϊλάνδη. Στην τάξη, δεν καταλάβαινα τίποτα απ΄ όσα έλεγε ο καθηγητής. Ευτυχώς που λίγο αργότερα το πανεπιστήμιο δημιούργησε μια καινούργια τάξη για νέους φοιτητές. Ετσι σε τρεις μήνες ήμουν σε θέση να μιλήσω καλά τα ελληνικά, αν και μου πήρε περισσότερο για να καταλαβαίνω απόλυτα κι όσα άκουγα. Από κει και πέρα, ως Ταϊλανδέζα που είχα πάρει υποτροφία από την Ελλάδα, αισθανόμουν πως έπρεπε να κάνω κι εγώ κάτι γι΄ αυτήν, προς αμοιβαίο όφελος των δύο χωρών. Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ και με τη διδασκαλία των Νέων Ελληνικών, με το σκεπτικό ότι η γλώσσα είναι η γέφυρα που μπορεί να μας πάει σε μια ξένη χώρα και τον πολιτισμό της...», υποστηρίζει.

       Δύο καθηγητές ,ένας Ελληνας και μία Ταϊλανδέζα διδάσκουν τη γλώσσα μας στο μοναδικό πανεπιστήμιο της   Νοτιοανατολικής Ασίας . «Θέλω να τα διδάξω στους συμπατριώτες μου» .«ΘΕΛΩ πολύ να γίνω καθηγητής της ελληνικής γλώσσας! Πραγματικά, κάποιοι συμπατριώτες μου δεν πιστεύουν ότι ξέρω ελληνικά, τρόμαξαν και με ρώτησαν από πού, πώς και γιατί τα έμαθα...», λέει κι ο 27χρονος Ταϊλανδός Καμπανάτ Μπουαλά Εμπτόνγκ ή, εν συντομία, Τουμ.
      Μετά τις σπουδές ελληνικών στο πανεπιστήμιο της χώρας του, στην παρούσα φάση βρίσκεται με υποτροφία του ελληνικού υπουργείου Παιδείας στη Θεσσαλονίκη. «Τώρα κάνω διετούς διάρκειας μαθήματα στο Σχολείο της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του ΑΠΘ, θα κάνω και μεταπτυχιακό για άλλα δυο χρόνια στη Φιλοσοφική Αθηνών. Είμαι, ωστόσο, τελείως απλήρωτος από τον περασμένο Ιανουάριο από το ελληνικό κράτος. Αναγκαστικά, βρήκα δουλειά στη Χαλκιδική τώρα το καλοκαίρι, για να βγάζω λεφτά για το νοίκι μου. Μερικές φορές δεν είχα ούτε ένα ευρώ για να αγοράσω κάτι να φάω! Εχετε ζήσει εσείς χωρίς καθόλου λεφτά σε μια ξένη χώρα, μόνο μ΄ ένα πορτοκάλι για το Σαββατοκύριακο;», αναρωτιέται, αλλά δεν το βάζει κάτω. Είναι αποφασισμένος να βελτιώσει τα ελληνικά του, που ακόμα δεν μιλάει πολύ καλά, καταλαβαίνει ωστόσο τα περισσότερα. «Για μένα είναι μια ενδιαφέρουσα, κλασική γλώσσα. Εχει, όμως, και εντελώς διαφορετική γραμματική και λεξιλόγιο, γι΄ αυτό και χρειάζομαι πολύ χρόνο για να την κατανοήσω. Μελλοντικά, θα ήθελα να τη διδάξω στους συμπατριώτες μου, ώστε να τους δείξω την αξία της...».

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος Στεφανής

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 13 Ιουλίου 2010/ www.tovima.gr

Η βία στην Ελλάδα

Η εγχώρια τρομοκρατία καταπόνησε για τρεις δεκαετίες τη χώρα και την κοινωνία. Εκτός από τους νεκρούς, τους τραυματίες και τις υλικές καταστροφές, έπληξε και την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Επιπλέον, η καταπολέμησή της κόστισε ακριβά σε πόρους τους οποίους στερήθηκαν οι πολίτες.
      Μέχρι το 2002, όταν εξαρθρώθηκαν οι οργανώσεις 17 Νοέμβρη και ΕΛΑ, η τρομοκρατία αποτέλεσε συχνά και αντικείμενο εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης.Με ολέθριες συνέπειες, φυσικά. Διότι αυτή η αντιμετώπιση μόνο τους τρομοκράτες εξυπηρετούσε, αφού αποπροσανατόλιζε τις έρευνες και δεν επέτρεπε να καταστρωθεί αντιτρομοκρατική πολιτική με συνέπεια και διάρκεια.
      Εάν τα επεισόδια του πρόσφατος παρελθόντος αποτελούν προάγγελο επιστροφής στην ανεξέλεγκτη βία, με χειρότερες μεθόδους μάλιστα από αυτές που γνωρίσαμε στο παρελθόν, τότε με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να επιστρέψουμε και στο νοσηρό πολιτικό κλίμα που τροφοδοτούσαν κατά περιόδους οι τρομοκρατικές ενέργειες. Tο φαινόμενο "τρομοκρατία" είναι μορφή του κοινού ποινικού εγκλήματος και στρέφεται εναντίον της κοινωνίας, της χώρας και της Δημοκρατίας. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους τους πολιτικούς χώρους και τους πολίτες.
      Η τρομοκρατία δεν προσφέρεται για πολιτικές αντιπαραθέσεις με κομματικές επιδιώξεις. Και αυτό το κατανόησαν σε μεγάλο βαθμό τα κόμματα τα τελευταία χρόνια. Ετσι συνέβαλαν στην εξάρθρωση δύο τουλάχιστον οργανώσεων βίας. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί και στη συνέχεια.
Η δράση των τρομοκρατών δεν προσφέρεται επίσης ούτε για αποκόμιση κερδών θεαματικότητας ή αναγνωσιμότητας. Και αυτό πρέπει να το λαμβάνουν πάντα υπόψη τους όσοι καταπιάνονται στα μέσα ενημέρωσης με αυτό το θέμα.

       Η τρομοκρατία απειλεί την κοινωνική γαλήνη και το διεθνές προφίλ της χώρας, το οποίο ούτως ή άλλως έχει θολώσει τα τελευταία χρόνια. Γι΄ αυτό πρέπει να την αντιμετωπίσουν οι πολιτικές δυνάμεις με ψυχραιμία και ο ελληνικός λαός με ομοψυχία. Η καταπολέμησή της είναι πρωτίστως αστυνομική υπόθεση. Συνεπώς, οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να συνδράμουν τις αστυνομικές αρχές ώστε να κερδίσουν αυτή τη μάχη, όπως συνέβη άλλωστε και στο παρελθόν.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 26 Ιουνίου 2010/ www.tovima.gr

Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ

      Έχουμε πάθει μιθριδατισμό στη βία. Την αποδεχόμαστε και την …κατανοούμε. Ακόμη και αν δυσανασχετούμε, πάντως δεν την καταγγέλλουμε! Ειδικά εκείνο του είδος βίας, την αυτοδικία, που φοράει δήθεν αριστερό, αγωνιστικό και φιλολαϊκό προσωπείο.
      Δεν αναφέρομαι στη μαζική βία που δημιουργούν τα κινήματα και οι κοινωνικές συνθήκες σε κάποιες φορτισμένες ιστορικές περιόδους και οι οποίες μπορεί να εμφανιστούν και στην χώρα μας, προϊόντος του χρόνου, καθώς θα μεταβάλλεται δραματικά το επίπεδο ζωής των κοινωνικών στρωμάτων.
    Αναφέρομαι στην ατομική, χουλιγκάνικη, απολίτικη και αδικαιολόγητη βία, όπως αυτή που εκδηλώθηκε την Πέμπτη, μετά από την πορεία που έγινε κατά τη διάρκεια της απεργίας.
      Ένας 29χρονος υπάλληλος του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, ενώ καθόταν σε παγκάκι στην οδό Σίνα μαζί με κάποιον άλλο, δέχτηκε επίθεση από ροπαλοφόρους διαδηλωτές οι οποίοι τον ξυλοκόπησαν άγρια στο κεφάλι, επειδή νόμισαν, λέει, ότι ήταν μυστικός αστυνομικός που παρεισέφρησε στο συγκεντρωμένο πλήθος! Ο νεαρός προσπάθησε να μπει κάτω από το παγκάκι για να προστατευθεί, αλλά έπεσε αιμόφυρτος, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο…
Αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι κάποιοι μέσα από το πλήθος φώναξαν «ασφαλίτες» δείχνοντας τους άντρες, οπότε τι πιο… λογικό από το να τους …λιντσάρουν!


      Ας αφήσουμε κατά μέρος την θρασυδειλία, ένα μπουλούκι ροπαλοφόρων να χτυπάει έναν άτομο. Προφανώς αυτά είναι αστικές φιοριτούρες. Ας το δούμε πολιτικά: οι ένθερμοι αγωνιστές νόμιζαν ότι ζουν στην εποχή του Μανιαδάκη. Έχουν διδαχθεί να συγχέουν την παρούσα πολιτική ζωή με τις, αλήστου μνήμης, απεχθείς εποχές της σπιουνιάς, των εκτοπίσεων και του ρετσινόλαδου. Αρνούνται να δεχθούν ότι ζούμε σε καθεστώς μιας ευνομούμενης, έως υπερανεκτικής, δημοκρατίας, όσον αφορά τον τομέα των ατομικών ελευθεριών - στις οποίες φυσικά περιλαμβάνεται και το δικαίωμα ενός ατόμου να κάθεται σε ένα παγκάκι, να παρατηρεί μια διαδήλωση χωρίς να συμμετέχει σε αυτή, και χωρίς βεβαίως να σταλεί αιμόφυρτο στο νοσοκομείο !
      Το περιστατικό δεν είναι βέβαια μοναδικό και πρωτοφανές. Λίγο καιρό πριν ξυλοκοπήθηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος στο Σύνταγμα. Ανεξάρτητα την γνώμη που μπορεί να έχει ατομικά ο καθένας για τον κ. Παναγόπουλο, τις ημέρες εκείνες ήταν ένας πρόεδρος που, είχε δεν είχε, ένα μήνα πριν εκλεγεί από το συνέδριο της ΓΣΕΕ, με δημοκρατικότατες διαδικασίες – τέτοιες που ποτέ δεν υπήρχαν στα καθεστώτα των ζηλωτών αυτών που του επιτέθηκαν, ή όσων χαιρέκακα παραδέχονταν ότι δικαίως τις έφαγε ο προδότης!

     Ας μην θυμίσω επίσης -εδώ θα σας σοκάρω- πόσες φορές κάηκε το βιβλίο του Άδωνη Γεωργιάδη, επειδή λέει είναι εθνικιστής και φασίστας. Και ουδείς σκέφθηκε ότι αυτοί που το καίνε, διαπρύσιοι κήρυκες του αντιφασισμού και της ελευθερίας των ιδεών, γίνονται κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού που καταγγέλλουν, όταν καίνε βιβλία και καταστέλλουν την ελεύθερη διακίνηση τους. Το «καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας» είναι με την σειρά του ιδιότυπος ολοκληρωτισμός, μακριά από την ανοχή και τον πλουραλισμό που είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας μας - της αστικής βεβαίως...
        Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνα. Η ιδέα της πολιτικής αυτοδικίας δείχνει να βρίσκει θερμοκήπιο ανάπτυξης σε κάποιους χώρους και ίσως την δούμε να εκδηλώνεται πιο έντονα στο μέλλον.

του Γιάννη Σιδέρη

12/07/2010/www.protagon.gr

Μπές στα ΑΕΙ-ΤΕΙ: Μπορείς!

Τα στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε για τις πανελλήνιες εξετάσεις το υπουργείο Παιδείας δείχνουν μια κακή, έως πολύ κακή, εικόνα για το επίπεδο των υποψηφίων. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. (Θα ήταν πολύ χρήσιμο και διδακτικό να ψάξει κανείς τα αίτια αυτής της κακής εικόνας που παρουσιάζουν οι απόφοιτοι των λυκείων). Ποιά είναι η εικόνα αυτή; Το 15.51% των γραπτών βαθμολογήθηκε μεταξύ 18-20. Το 19% μεταξύ 15-18. Το 37.09% των γραπτών βαθμολογήθηκε κάτω από 10, ενώ σχεδόν τα μισά από αυτά (16.48%) βαθμολογήθηκαν κάτω από 5.           Οι αριθμοί αυτοί αφορούν γραπτά και όχι υποψήφιους. ‘Ετσι ένας υποψήφιος μπορεί, θεωρητικά, να έχει γραπτά που ανήκουν σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Όμως στην πράξη ένας καλός ή πολύ καλός υποψήφιος θα έχει τα περισσότερα γραπτά του στις πάνω κατηγορίες. Αντίστοιχα τα γραπτά ενός κακού ή πολύ κακού υποψήφιου θα στοιβάζονται στις κάτω κατηγορίες. Με άλλα λόγια μπορούμε να πούμε ότι τα παραπάνω ποσοστά αφορούν χοντρικά και την κατανομή των υποψήφιων και ότι συνεπώς το 37% περίπου των υποψηφίων θα έχουν γενική βαθμολογία κάτω του 10.          Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι η εγκληματική κατάργηση της βάσης του δέκα στην οποία προχώρησε το υπ. Παιδείας για λόγους ψηφοθηρικούς και μόνο. Χάρις σ’αυτή τη ρύθμιση το σύνολο σχεδόν των υποψηφίων θα τα ‘καταφέρει’ να μπεί σε κάποια από τις ανώτατες σχολές. Οι περισσότεροι βέβαια από εκείνους που έχουν βαθμό κάτω από τη βάση θα μπούν σε σχολές ΑΕΙ ή ΤΕΙ με χαμηλό επίπεδο και χαμηλή ζήτηση. Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται το έγκλημα και η βόμβα στα θεμέλια της ανώτατης παιδείας. Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για ανώτατη εκπαίδευση με φοιτητές/σπουδαστές που είναι τόσο χαμηλού επιπέδου με μέση βαθμολογία στις εισαγωγικές 5.6.7,8 κλπ. στα είκοσι; Πώς είναι δυνατό η ίδια η πολιτεία, που για ψηφοθηρία και μόνο, καταργεί κάθε έννοια αξιοκρατίας, να έρχεται στη συνέχεια και να ανακοινώνει τη δημιουργία νέου φιλόδοξου νόμου πλαίσιου για την ανώτατη εκπαίδευση! Αιδώς Αργείοι.        Το χειρότερο ή φαιδρότερο δεν ξέρετε ποιό είναι... Πολλά από αυτά τα αστέρια που θα μπούνε σε περιφερειακά ιδρύματα μπορεί να τα δείτε αύριο καμαρωτά-καμαρωτά να φοιτούν στην Αθήνα στο ΕΜΠ ή σε άλλες περιζήτητες σχολές. Πώς; Μα είναι απλό. Με τη φάμπρικα που έχει στηθεί με τις υιοθεσίες. Αν έχουμε συγγενή που να έχει δύο παιδιά και που μένει στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη ή άλλη πόλη που μας ενδιαφέρει με τη βοήθεια δικηγόρου (έχουν εμφανιστεί δικηγόροι τσακάλια που αναλαβάνουν τέτοιες υποθέσεις) γίνεται πράξη υιοθεσίας του ενδιαφερόμενου από τον συγγενή μπάρμπα κλπ. οπότε με τρία παιδιά η οικογένεια είναι πιά πολύτεκνη και ο ενδιαφερόμενος δικαιούται μετεγγραφής στον τόπο της «οικογένειας» του. Δεν το πιστεύετε; Να το πιστέψτε, είναι αλήθεια! Tου Αλέκου Λασκαράτου 07/07/2010/www.protagon.gr

Δεν τον ενισχύει,, τον κάνει «σκόνη» !

       Στο ερώτημα αν το ποδόσφαιρο ενισχύει τον εθνικισμό η απάντηση είναι απλώς «όχι». Ο εθνικισμός είναι ένα ιστορικό φαινόμενο με κοινωνικές αιτίες και παραμέτρους που μπορεί να εκδηλώνεται σε όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, άρα και στο ποδόσφαιρο, αυτό το τελευταίο όμως είναι πολύ ευρύτερο κόλπο, πολύ πιο ανοιχτό και «ελεύθερο» από τις προδιαγραφές του εθνικισμού.

        Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα άθλημα όπως τ΄ άλλα· είναι ένα παιχνίδι, ένα παγκόσμιο πάθος, ένα συλλογικό ασυνείδητο που κρατάει ζωντανή την παιδική μας ηλικία. Ταυτόχρονα είναι και σχολείο συνδυασμού της ατομικότητας με τη συλλογικότητα και της γείωσης του σώματος στη γη, αφού κανονικά παίζεται σε χώμα ή σε χορτάρι. Αλλά είναι τόσο ευέλικτο που παίζεται και παντού, στην πλατεία, στο πεζοδρόμιο, στο δημόσιο γήπεδο του μπάσκετ (!), παίζεται με μπάλα αλλά και με αερόμπαλα, με τόπι, με μπαλάκι του τένις, με κουκουνάρι, με πλαστικό μπουκάλι και με κουτί από αλουμίνιο. Τα γράφω, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η κορυφή της πυραμίδας, η ποδοσφαιρική βιομηχανία, αλλά ένα τεράστιου εύρους και βάθους φαινόμενο.

           Βέβαια ειδικά η ποδοσφαιρική βιομηχανία, ως τομέας που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους, είναι φυσικά πεδίο χειραγώγησης και πολιτικής εκμετάλλευσης· ας θυμηθούμε μόνο την περίοδο της χούντας. Εκεί μπορεί κανείς να εξαγοράσει διαιτητές, να λαδώσει αντιπάλους, να κάνει τα δέοντα τέλος πάντων, για να έχει εκμεταλλεύσιμα αποτελέσματα. Δύσκολα βέβαια, και για λίγο καιρό. Ένα σχέδιο πολιτικής/εθνικής εκμετάλλευσης μπορεί να εφαρμοστεί πιο εύκολα αλλού. Στον αθλητισμό στίβου, για παράδειγμα, όπου η Ανατολική Γερμανία, με αθλητές εργαστηρίου, κυριαρχούσε κάποτε στον κόσμο, ή στην άρση βαρών με τη χρήση αναβολικών. Στο ποδόσφαιρο αυτό δεν γίνεται. Μαζί με τους παίκτες παίζουν και τόσοι αστάθμητοι παράγοντες, ώστε δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος.

         Στο επίπεδο εθνικών ομάδων εκφράζεται ένας συμβολικός εθνικισμός. Εκφράζεται το εθνικό αίσθημα γενικότερα- αλλά αυτό είναι κάτι άλλο. Σε ένα παλαιότερο Μουντιάλ είχαν ρωτήσει τους προπονητές των φιναλίστ ποια προσόντα χρειάζεται να έχει ένας προπονητής εθνικής ομάδας. Ο μεγάλος Βαλερί Λομπανόφσκι, εκλέκτορας της σπουδαίας τότε (πολυ)εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ενωσης, είχε απαντήσει: «Να είναι πατριώτης»! Το αστείο είναι ότι ήταν ο μόνος που έθιξε αυτή την πτυχή, κανένας άλλος... Σήμερα η «εθνική» λειτουργία των εθνικών ομάδων είναι ακόμη πιο ελαστική, αφού ολόκληρες εθνικές ομάδες στηρίζονται σε μετανάστες, σε προερχόμενους από πρώην αποικίες και σε εθνικοποιημένους «ξένους». Ακόμη και μαύρο γερμανό διεθνή είδαμε...

         Μια ποδοσφαιρική επιτυχία λοιπόν δίνει αφορμή να εκφραστούν εθνικά συναισθήματα, όπως και μια επιτυχία ενός αθλητή στο στίβο ή μια πρωτιά στη Γιουροβίζιον, ιδιαίτερα σε φτωχές πολιτισμικά χώρες. Σε ειδικές συνθήκες, όπου προϋπάρχει εθνική αντιπαλότητα μπορεί να βρει έδαφος η εθνικιστική φαντασίωση, ή απλώς η εθνική εκτόνωση. Οι Ολλανδοί πανηγύρισαν τη νίκη της εθνικής ομάδας τους επί της Γερμανίας το 1988, γιατί τους το είχαν αμανάτι από την περίοδο της Κατοχής: έκφραση εθνικού αισθήματος χωρίς εθνικιστικές παρενέργειες τότε. Γενικότερα μιλώντας, το ποδόσφαιρο από τη φύση του και τη λειτουργία του δεν ενισχύει τέτοιες εκφράσεις. Το αντίθετο μάλιστα.
         Ο συγγραφέας Ιαν Μπουρούμα έχει γράψει ότι «σε ορισμένες χώρες το ποδόσφαιρο είναι το μόνο που ενώνει κοινότητες κατά τ΄ άλλα εντελώς διαφορετικές, όπως είναι οι σιίτες και οι σουνίτες στο Ιράκ ή οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί στο Σουδάν». Αυτό είναι αλήθεια. Όπως επίσης ότι στο ποδοσφαιρικό πάθος προβάλλονται και πολλές άλλες ταυτότητες, φύλου, κοινωνικής τάξης, οικογενειακής παράδοσης, τοπικότητας κ.λπ.

        Ανεβαίνοντας στο επίπεδο των ποδοσφαιρικών ομάδων, εκεί οι συνθήκες αλλάζουν ακόμη περισσότερο. Λέω «ανεβαίνοντας», γιατί εκεί βρίσκεται η καρδιά του πραγματικού ποδοσφαιρόφιλου. Εκεί λοιπόν, όταν παίζει, για παράδειγμα, ένας ελληνικός σύλλογος διεθνή αγώνα, ο χλιαρός φίλαθλος θα τον υποστηρίξει ως ελληνικό, αλλά ο σκληρός πυρήνας των ποδοσφαιρόφιλων οπαδών των αντίπαλων ομάδων θα υποστηρίζει βεβαίως την ξένη ομάδα. Εκεί δεν υπάρχει εθνικός ιστός. Και συμβαίνει παντού, ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες... Στην Ιταλία, στην Ισπανία και αλλού. ΄Οταν κάποτε πήγε ο Παναθηναϊκός να παίξει εναντίον της Γιουβέντους, τον περίμεναν στο αεροδρόμιο οι οπαδοί της Τορίνο να του ευχηθούν. Ενας ταξιτζής μού έχει πει: «Δεν θέλω να χάνει ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, θέλω να χάνει και να υποφέρει». Πολλοί εξοργίζονται με αυτή την προσέγγιση. Αλλά τι να κάνουμε; Υπάρχει. Να λοιπόν μια βασική λειτουργία του ποδοσφαιρικού πάθους που όχι μόνο δεν ενισχύει τον εθνικισμό αλλά τον κάνει σκόνη και θρύψαλα.

Του κ. Βάσια Τσοκόπουλου, ιστορικού 

www.tovima.gr| Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

  Οι πληγές της Ιστορίας ξανανοίγουν στα γήπεδα

        Η απροσδόκητη κατάκτηση του Εuro από την Εθνική το καλοκαίρι του 2004 αποτελεί ένα καλό παράδειγμα της αμφιλεγόμενης σημασίας του ποδοσφαίρου: μια υποδεέστερη ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) δύναμη κατάφερε να κερδίσει, μέσα στο πεδίο της τιμής, υπέρτερους αντιπάλους, δείχνοντας έτσι πως τα πάντα είναι δυνατά. Την ίδια στιγμή αυτή η επιτυχία (παρά την ομολογούμενη συγκυρία της) αναγορεύτηκε σε εθνικό θρίαμβο, μας έκανε όλους «υπερήφανους» και το δίχως άλλο ανέβασε τις πωλήσεις του εθνικού λαβάρου. Αφήνω κατά μέρος τις λαϊκίστικες και εθνικιστικές κορόνες για την ανωτερότητά μας και άλλα ηχηρά.
        Πάντως αυτή η υπερβολική (πλην ερμηνεύσιμη) εθνική υπερηφάνεια έμελλε να πληγωθεί βαθιά όταν τρία χρόνια αργότερα, στις 24 Μαρτίου 2007, μέσα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» δεχτήκαμε τέσσερα γκολ από την Τουρκία. Το χειρότερο όμως ήταν η σημασία που έδωσαν οι αντίπαλοί μας σε αυτή την καταστροφή. Μια από τις μεγαλύτερες τουρκικές εφημερίδες, η «Fanatik», έγραψε: «Η νίκη αποκτά ξεχωριστή σημασία καθώς επιτεύχθηκε μία ημέρα πριν από την 25η Μαρτίου, που είναι θρησκευτική γιορτή στην Ελλάδα. Επίσης, διότι το ματς διεξήχθη στο γήπεδο “Καραϊσκάκης”, που πρόκειται για έναν εθνικό ήρωα στην Ελλάδα, στην εξέγερση εναντίον των Τούρκων, κι έτσι η νίκη είναι πιο συμβολική από ποτέ. Αξέχαστη!».

      Η φιλολογία σχετικά με την πατριωτική αλλά και εθνικιστική διάσταση του ποδοσφαίρου, στο επίπεδο των εθνικών, φυλετικών και κάποτε θρησκευτικών αναμετρήσεων, είναι τεράστια και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Όσο και αν η «διπλωματία του ποδοσφαίρου» φέρνει συχνά τα επιθυμητά αποτελέσματα, οι μάχες ανάμεσα στις εθνικές ομάδες με τους επιτελείς (ας μην ξεχνάμε τον «Καiser» Franz Βeckenbauer ή τον «στρατηγό» Δομάζο) εξακολουθούν να μαίνονται και όχι σπάνια οι κλεισμένες πληγές της Ιστορίας ξανανοίγουν στα γήπεδα, όπου όλα παίρνουν τον χαρακτήρα μιας οιονεί πολεμικής αναμέτρησης. Ωστόσο αυτές οι εθνικές εμμονές και προκαταλήψεις ξυπνούν και αναρριπίζονται, όχι μόνο στα γήπεδα αλλά (κυρίως) στους γιγαντιαίους τίτλους των εφημερίδων, αθλητικών ή μη. Στις 24 Ιουνίου 1996, δύο μέρες πριν από τον αγώνα του Εuro ανάμεσα στην Αγγλία και στη Γερμανία (1-1) η «Daily Μirror» εμφανίστηκε με τον τίτλο της διάσημης φράσης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου «Αchtung! Surrender!», γεγονός που επικρίθηκε πολύ από τους ίδιους τους Βρετανούς.

       Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία πως το ποδόσφαιρο, άθλημα παγκόσμιας αποδοχής, ευνοεί, περισσότερο από όσο οι Ολυμπιακοί Αγώνες, την εθνική υπερηφάνεια και προφανώς αναδεικνύει τον απωθημένο, ή μη, εθνικισμό μας. Ο εθνικός ύμνος, τα εθνικά χρώματα, η εθνική ομάδα, τα «δικά» μας παιδιά και λοιπά αποτελούν ακατάλυτα σύμβολα, όχι μόνο για τους θεατές των γηπέδων, αλλά και για τα εκατομμύρια φιλάθλων σε όλον τον κόσμο. Έτσι, αν η Ευρωπαϊκή Ενωση τείνει (όπως άλλωστε η γενικότερη εννοούμενη παγκοσμιοποίηση) να γεφυρώσει τις εθνικές/εθνικιστικές διαφορές της

ηπείρου μας και να επιβάλει το δικό της μη εθνικό μνημόνιο, οι ποδοσφαιρικές σημαίες και οι ποδοσφαιρικές ιδιοπροσωπίες δείχνουν μια προπολεμική Ευρώπη. Στο ποδόσφαιρο η ιστορία κυλάει πολύ αργά και αναλλοίωτη. Καμία Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει τη δύναμη να αποκλείσει τους ξέφρενους πανηγυρισμούς των Γερμανών μετά την πρόσφατη τεσσάρα εναντίον των Αγγλων, καμία καγκελάριος δεν μπορεί να απαγορεύσει στους Ισπανούς να ταπεινώνουν την Εθνική Γερμανίας...

         Ωστόσο θα ήταν λάθος να λησμονούμε ότι, παρά τις ακρότητες μέσα και έξω από το γήπεδο, παρά τους φανατισμούς και τις βιαιότητες, παρά τις αδικίες και τις αντεκδικήσεις, παρά τις εθνικιστικές και σοβινιστικές κορόνες, το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι, παίγνιον, και όπως όλα τα παίγνια και τα θεάματα είναι ένας τρόπος αναπαράστασης του βίου. Δεν πρέπει να δραματοποιούμε τα πράγματα αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, ένα ματς αποτελεί μια «μίμηση πραγμάτων» όπου καθείς μπορεί να βρει όποιον συμβολισμό θέλει. Τον αδύναμο αγωνιστή που αντιμάχεται υπέρτερες δυνάμεις (κάποτε και ενάντια στη θεϊκή βούληση), τον ήρωα-εκδικητή, τον υπερόπτη που ταπεινώνεται. Πάνω από όλα μέσα στο γήπεδο συγκρούονται πάντοτε δύο δυνάμεις, που, ανάλογα με την κερκίδα όπου καθόμαστε, η μία αντιπροσωπεύει το Καλό και η άλλη το Κακό. Η ταύτισή μας με τη μία ή την άλλη ομάδα είναι κάποτε υπερλογική. Δεν έχει να κάνει με πολιτικούς, ιδεολογικούς, κοινωνικούς ή οικονομικούς λόγους.

       Αν παρακολουθώντας ένα ματς αισθανόμαστε βίαιοι, επιθετικοί, εθνικιστές ή οτιδήποτε, σε τούτο δεν φταίει το ποδόσφαιρο. Απλώς μέσα από αυτό το θέαμα αναφαίνονται και εκδηλώνονται τα γνησιότερα, ίσως, αισθήματά μας. Το ποδόσφαιρο, ως μίμηση μάχης και πολέμου, δεν διαφέρει, τηρουμένων των αναλογιών, από μια αναπαράσταση ενός συμβάντος, ακόμη και ενός συμβάντος της τραγωδίας. Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέπτης. Ο καθείς λοιπόν και η κάθαρσή του. Ο καθείς και ο απόκρυφος και συνάμα αναδυόμενος ποδοσφαιρικός εαυτός του. Ο διάσημος συγγραφέας Αrthur Κoestler, γεννημένος στη Βουδαπέστη, είναι εκείνος που είπε πως, όπως έχουμε εθνικισμό, έτσι έχουμε και ποδοσφαιρικό εθνικισμό. Μάλιστα τα αισθήματα που γεννά ο δεύτερος είναι κατά πολύ εντονότερα. Ο ίδιος, που λογάριαζε πολύ τη βρετανική του υπερηφάνεια και νομιμοφροσύνη, υποστήριζε σε όλη τη ζωή του, με εθνικιστικό φανατισμό, την εθνική ομάδα της Ουγγαρίας.

Του κ. Γιώργη Γιατρομανωλάκη,  ομότιμου καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα. 

 www.tovima.gr /  Κυριακή 11 Ιουλίου 2010